ازغندمو

نام شاعر : علی اکبر باصری ازغندی

قلعَه مُو ازغند مُو اُمِید خِیلِ مِثلِ مِو وَ خِز ازخُو

چِشا تُو واکُو . بِبِی ، خادِتو ، هِی ، مَزَن بِخُو

تو مِدَنی ؟ چِیش بِیِی ؟ مُیُونِ هَمه ی ، قَلعه ها

کَمِش بِیست قَلعه داشتی ، ازهمه شُو بِیِی جُلُو

دوهِزار سال پِش ، که نِه تُربَت بُو ، نِه کا شمرِ

تو بِیِی ، وَ با غها ییِ ، با مِیوه ها یِ ، اُ و مُلُو

او وَ قتا اسلام نِبُو ، امّا دِ ینِت ، زَردُ شتی بُو

وَ قتِشُم ، اسلام اَ مَه . قَبول کردی ، تو دین نُو

شاهِدای زیاد دِ رِ ی ، از آبا دِ ی تو وَ ر گُو یَن

چِیش بِیی چِه جُور بِیِیی چُو تو چِنِی رَ فتی یِهُو

همی کوه باغ قلعه ، یکی از او شا هِد ا یَه

که سَر تِغ خادِش ، قلعَه یِ بُو ، و حَوض اُو

بیگاری میگرفتن ، از نِش روز ، تا نِما شُم

خاکُ و سَنگار مِبُردَن تا سرِ کوه با ضَربِ چُو

کمک تربت و کاشمر تو بِیِی ، دِ هَر کا رِ ی

نِمدُ نُم چِکا ر کِردَن ، که اُ فتِیَن از تو جُلُو

بدبختی و سختی های که دیَه یِی تو خاب وَ ر گُو

ازبَکا ، تُرکَمنا ، اُوغانی ها دو لتی هام بِیَن جُلُو

شاهد دِگَمُ دری ، دِ شُو قلعه ، سَروِ پیرَه

خا طره زیاد دِ رَه ، که وَ ر گُو یَه ، بِیَه چِتُو