خَنه بی بی

نام شاعر : حسین وطنپور ازغندی

تابستونا او قدیما خَنِه بی بی صفایه داشت

بی بی بِری صندوق چُویش یک جایه اِختفایه داشت

یک حوضه داشتن دِ حیاط دورتادورش دِرختهِ نار

یک ایوونه قدیمی وُ خَنِه تِنورش دِ کنار

صبح سحر بیدار مِرَف، مِرَف به باغ فیضلاباد

حالا نبین ایجوریهَ قبلنا خیله بُود آباد

دِ چینگ چِرقَدش مِبَست اَلوچه های تازه ره

تا بپزه خِدِی اونا اشکینه های بامزه ره

وقته مییَمَه از باغا مِرَف سراغ قُرمه ها

اصل غذاها قرمه بُو از خِیگینهَ تا قیمه ها

خِیگینه های قُرمه شِر وَختِه که وِر نُو مِگیری

دِلت مِخه انگوشتاتِ با نونا دِندو بگیری

چِراغه نَفتیر می اورد پِلیته شِر تِیار مِکرد

روشن مِکرد چِراغه رو اِشکینهَ شِر وِربار مِکرد

نِماشُما وقت غروب اِشکینه هاش آماده بُو

چَنده مِچسبی وِر دِلت با اینکه خیله ساده بُو

وَخته خِمیر مِکرد بی بی بِری که نُون تِیار کِنَه

تِفتونا و فِتیرا و قُطابا ره قِطار کِنه

بابِجُو کُندِه هار مِرخت دِمُون تِنورو شاخ مِکرد

نونوایی کاره سَخته بُود که آدمِر طِباخ مِکرد

یادش بخیر نونای بی بی چی عطر و بویهِ خوبهِ داشت

وَخته که نون درست مِکرد عطرش همه جار وِر مِداشت

حالا دِگه چند سالیه بی بی شده خَنه نِشین

وَخته که وِر پا مِخِزَه میه که بِفته وِر زِمین

قرار نییه که آدما همیشه سر حضور بِشن

جوان بِشن تا اَبدو هَمَش صَحبه زور بِشن

رسم زمانه همیه هیچ چیزه پایدار نییه

نوبتیه دنیا عزیز هیچ چیز موندگار نییه